از دار دنیا ی خدا ، من فقط چند تا مختصر دارم

 

یه دست لباس نیمدار (به علامت گذر زمان )

یه خودکار ( اگر هم نبود از دانش آموز نیمکت جلو می گیرم .به علامت اینکه یه چیزایی هم دست منه )

یه مشت حرفهای تکراری ( که نه خودم باورم می شه . نه بچه ها به نشانه ی حلالیت حقوق)

یه دفتر نمره ی اهدایی از دفتر مدرسه( به یاد شعر " نابرده رنج ... )

یه سینه پهلوی مزمن از تنفس گچ ( به نشانه ی نشو نمای حروف و کلمات )

یه ساعت شماته دار ( به علامت وقت شناسی )

یه پرونده ی خدمتی در حال قطور شدن ( یعنی من زندگی کرده ام )

یه مشت آرزوی در حال به گور شدن ( به علامت منم آدم بودم )

یه سه ماه تعطیلات تابستانی که نمی دونم چکارش کنم ( به نشانه ی آرامش یا همان نیروانا )

یه فیش حقوقی با دو ستون ( پرداختی ها و کسورات .به نشانه ی تضمین " فردا هم میام سر کار )

یه چند تا قبض. آب . برق . گاز . تلفن ...( به علامت تمدن )

یه جوراب سوراخ ( به علامت همدردی با بی نوایان )

یه اتاق اجاره ای ( به علامت علاقه ی غریب به  فرهاد و ترانه ی " تو فکر یک سقفش ! تا نگن طرف از موسیقی چیزی سرش نمی شه )

یه شلنگ توی آستینی ( به نشانه ی " تربیت نا اهل را چون گردکان بر گنبد است )

یه ذوق کور از دیدن راننده ی تاکسی ( به علامت اینکه دانش آموزانم به جایی رسیدن )

یه خیال راحت ( به علامت " همینه که هست )

یه واژه ی پر تمتراق ( نشان به اون نشان که معلمم )

 

هوو....وه! چقدر زیاد !

آبروم رفت . من خیلی چیزا دارم و ... نیان اخراجم کنن ( به نشانه ی اجرای قانون هماهنگی پرداخت  کارمندان)

بقیه اش را نمی گم . نمی خوام ندارنگان بسته زبان یه وقت خدای نکرده حسرت بدل بشن !

 

به نقل از سایت معلم