زمستان من   وقتی  که  من  به  زمستان  فکر می کنم  به  ياد  برف  و سرماخوردگی  و انار  می افتم.   در بازگشت از مدرسه ، از پنجره ی  اتوبوس ، خيابان را نگاه می کنم .  درختان پوشيده از برفند.   با خود می انديشم  تا  يک ساعت ديگر هوا تاريک خواهد شد .  صورتم را از پنجره  کنار   می  برم  و ديدی  به  بچه های  کوچکی  که  در وسط  اتوبوس  ايستاده اند  می اندازم .   صورتشان از سرما سرخ شده   و  لپ هايشان ، مانند انار ،  گل انداخته است.   به ايستگاه می رسيم  و از اتوبوس به بيرون می خزم . اکنون  يک  راه  طولانی  و سرد  در  انتظار من است  تا   مرا  به  خانه برساند.  هر قدمی که برمی دارم دعا  می کنم  که  يکی  از   والدينم  با ماشين گرم  از راه  برسد  و  مرا  از اين  راه  طاقت فرسا نجات بدهد.  می خواهم  هر چه زودتر به خانه ی  گرم  و تخت  نرمم  برسم.   بالاخره  به  خانه می رسم  و مانند هميشه  وقتی  در اتاق خودم  را  باز می کنم ، احساس     زمستان ، در   درونم   شعله ور  می شود.  اين احساس از اولين قدمی که به اتاق می گذارم ،   شروع می شود.  لحظه ای  که   کف  پايم  را  روی  زمين سرد اتاق بدون فرش  می گذارم ،   سرما به تمام وجودم رخنه می کند  و دوباره  به  ياد   برف  و سرماخوردگی  و انار می افتم.                                                                                             اين انشا توسط يک دانش آموز در مالمو نوشته شده است.