|
نزديک چو شد سحر به راه افتاديم از چاله درآمده به چاه افتاديم
تا رنگ فروغ صبح از ياد پريد برخاست گمان زديم هان صبح دميد
بد را بفکنديم و بتر بگزيديم کو گفت به صد زبان و ما نشنيديم
آواره شديم در جهان ريز و درشت بفشرده کليد خانه هامان در مشت
با ميهنمان به جاست عهد و پيوند روزی که نه دير است به فردا سوگند |
ما گمشده در شبی سياه افتاديم از بس که ره نجات نا روشن بود
چندان شب يلدای وطن طول کشيد شبگيرچو مرده ای کفن پوش از گور
ما شيخ نروفته شاه را روبيديم حافظ مگر امروز ببخشد بر ما
با کوله ی خاطرات خونين در پشت هر لحظه ولی به پشت سر می نگريم
آواره اگر چه ايم و ميهن در بند يک روز به سوی خانه مان می آييم |
|
|
||