از جنگل تا زغال سنگ

میلیونها سال پیش ، تمام زمین با گل و لای وجنگل پوشیده شده بود.  درختهای بزرگی وجود داشتند .  درآن زمان  زلزله  و آتشفشان زمین  را به لرزه درمی آورد. 

بعد ازمدت زیادی عمر درختان بزرگ به سرمی رسید. آنها تبدیل به خاک می شدند و در جای آنها درختهای نو درمی آمد ند.  از آن درختهای پوسیده ، لایه های قطوری درست می شد و بعد از هر زلزله مقدار زیادی خاک روی این درختان پوسیده را می پوشاند .

وزن زیاد خاکها باعث می شد که لایه های پوسیده ی درختان  فشرده و متراکم شوند . فشار زیاد، این لایه ها را سیاه رنگ  و مثل سنگ  می کرد و بدین صورت دراعماق زمین زغال سنگ به وجود می آمد .

زغال سنگ و خاک به شکل لایه لایه روی هم قرار گرفته اند .   برای اینکه زغال سنگ را از اعماق زمین بیرون بیاورند باید چاه عمودی حفر کنند .   به این چاه معدن می گویند.  به کسی که درمعدن کار می کند ،  معدنچی  می گویند . 

درقدیم  معدنچی ها  با  کلنگ  زغال سنگ  را از لایه های  سنگ  جدا می کردند  و برای این کار  مجبور بودند  روی زمین بطور خوابیده  کار  کنند .   کار کردن برای آنها خیلی سخت بود . آنها  حتی   کلاه ، لباس و  دستکش کار هم  نداشتند. خیلی از آنها  در آن  تونل ها ،  به خاطر نبودن هوا و وجود گازهای سمی می مردند.

برای اینکه زغال سنگ را از اعماق زمین بیرون بیاورند ،  به واگن های مخصوصی  که روی ریل حرکت کنند، نياز دارند.  وقتی که این واگن ها از زغال سنگ پر شدند ، آنها را با  وسیله ای مثل  آسانسور که طنابهای مخصوصی دارد ، بالا  می کشند. سپس  با قیف بزرگی  زغال سنگها  را در  واگن ها  می ریزند.

 اکنونبا گذشت زمان و تکامل زندگی جدید، دستگاههای مجهّزی به وجود آمده اند. این دستگاه ها  می توانند  خیلی سریعتر از آدم ها  کار کنند. 

زغال سنگ به تصفیه خانه می رود و در آنجا می سوزد و توربین های بخار به حرکت در می آیند .  این توربین ها برق تولید می کنند . برق به  خانه ها می رود و تمام وسایل برقی ما کار می کنند. اما دودی که در اثر سوختن زغال سنگ به هوا می رود خیلی خطرناک است . به همین دلیل دود را تصفیه می کنند  تا به درختها ، گلها و حیوانات دیگر صدمه نزند .

این مطلب به وسیله شیدا تهیه و نوشته شده  و توسط ناهيد بيگلری  تصحيح گرديده است.